Sabrina: altijd thuisverpleegkundige, vaak deel van de familie
“Een patiënt van mij was echt mijn fifi’ke. Inmiddels is hij vier jaar overleden, maar op zijn sterfdatum bel ik nog steeds naar zijn moeder.” Sabrina sluit haar patiënten diep in haar hart. Net zoals patiënten en familieleden dat met haar doen.
Deel van de familie
Sabrina werkt al jaren als Wit-Gele Kruis-verpleegkundige in Sint-Truiden. Bij verschillende patiënten en families komt ze al jaren. “Ik kom al 16 jaar bij een patiënt. Ze is ongetrouwd en heeft geen kinderen. Ze zegt wel vaker ‘je bent als een dochter voor mij’. We lachen samen en we huilen samen. Wanneer ze op vakantie is geweest neemt ze een souvenirtje mee. Voor veel patiënten ben je zoveel meer dan alleen een verpleegkundige,” zegt Sabrina.
Inmiddels is hij vier jaar overleden, maar op zijn sterfdatum bel ik nog steeds naar zijn moeder.
Met veel liefde vertelt Sabrina verder over een familie die ze al jaren kent. “Een patiënt van mij was echt mijn fifi’ke. Hij had het syndroom van down. Ik heb veel voor die jongen gedaan maar van hem zeker zo veel liefde en vriendschap teruggekregen. Inmiddels is hij vier jaar overleden, maar op zijn sterfdatum bel ik nog steeds naar zijn moeder.”
Ondertussen is de moeder van de jongen 95 jaar. Sinds enkele jaren zorgen Sabrina en haar collega’s ook voor haar. “Zelf moet ik niet zo vaak voor haar zorgen”, zegt Sabrina. “Daarom spring ik regelmatig eens binnen om bij te babbelen en te kijken hoe het met haar gaat.” Niet alleen zijzelf en haar zoon, maar ook haar zus genoot van de zorgen van Sabrina. “Op den duur ken je die familie zo goed en zij jou waardoor het bijna voelt alsof je zelf deel van de familie uitmaakt.”
Wit-Gele Kruis-familie
Niet alleen de patiënten hebben Sabrina opgenomen in de familie, maar ook de collega’s van het Wit-Gele Kruis. “Bij het Wit-Gele Kruis zijn we een grote familie. Dat merk je ook in je wagen. Wanneer je in je Wit-Gele Kruis-auto rondrijdt, zwaai je naar al je collega’s van Sint-Truiden tot Pelt en van Limburg tot West-Vlaanderen”, zegt Sabrina.
Ervaring delen
“De afgelopen jaren heb ik heel wat stagiairs meegenomen op ronde”, zegt Sabrina. “Wanneer een stagiaire met mij meekomt, wil ik ook dat hij/zij actief leert. Ik betrek hem/haar tijdens de zorgen en wanneer ik denk dat de stagiair daar klaar voor is, laat ik hem/haar zelf handelingen uitvoeren. Zo leren ze het meest. Wanneer ze vragen hebben, mogen ze een uitvoerig antwoord verwachten”, lacht Sabrina.
Studenten zeggen me vaker dat de Wit-Gele Kruis-collega’s zo leuk zijn. Ze krijgen niet het gevoel dat ze ‘dé stagiair’ zijn.
Die aanpak van Sabrina kunnen studenten wel appreciëren. “Studenten zeggen me vaker dat de Wit-Gele Kruis-collega’s zo leuk zijn. Ze krijgen niet het gevoel dat ze ‘dé stagiair’ zijn. Logisch ook. Als je bij het Wit-Gele Kruis stage loopt, werk je één-op-één met je begeleider. Bovendien beseffen we dat de stagiaires onze toekomst zijn en dat we hen maar al te graag als collega willen.”
“Stagiaires zijn vaak verbaasd. Ze verwachten niet dat in de thuiszorg zoveel technische handelingen aan bod komen.” Dat vooroordeel helpt Sabrina maar al te graag de wereld uit: “soms lijken we wel een ziekenhuis op wielen.” Sabrina voegt nog toe: “wanneer je onzeker bent over een bepaalde handeling omdat je die al lang niet meer of nog niet vaak toepaste, vraag je een collega of referentieverpleegkundige voor hulp.”
