Thuishospitalisatie: we zijn er klaar voor

1. Duidelijke rollen: wie doet wat?

“De kracht van het nieuwe wettelijke kader is de duidelijke opsomming van bevoegdheden en rollen en ook een duidelijke financiering voor elke rol,” vertelt Kristof Muylaert, domeinverantwoordelijke oncologie bij het Wit-Gele Kruis Vlaams-Brabant. “Thuishospitalisatie is een verhaal van gedeelde verantwoordelijkheid en engagement tussen het ziekenhuis en de eerstelijn. Van de medicatie afhalen, het veilig bewaren thuis, het toedienen tot de verder opvolging: wie doet dat? We maakten strikte afspraken, zodat alle partijen duidelijk weten wat de verwachtingen zijn.”  Lees ook welke bevoegdheden de thuisverpleegkundigen van het Wit-Gele Kruis hebben. 

2. Adequate opleidingen voor thuisverpleegkundigen

In de samenwerking tussen UZ Leuven en de thuiszorgorganisaties is afgesproken dat alleen thuisverpleegkundigen met de juiste opleiding en expertise het oncologische product thuis mogen toedienen. Per afdeling volgde een aantal referentieverpleegkundigen oncologie en STVV (specifiek verpleegtechnische zorgen) van het Wit-Gele Kruis een bijkomende opleiding in het ziekenhuis. Op www.uzleuven.be/oncothuis kunnen ze nadien alle informatie over de betrokken behandelingen raadplegen. “In het najaar 2023 willen we in elk wijkteam een verpleegkundige opleiden om de antitumorale middelen thuis toe te dienen,” vertelt Kristof Muylaert over de verdere ambities van het Wit-Gele Kruis Vlaams-Brabant.

3. Communiceren en gegevens delen

Om de patiënt op te volgen over de muren van het ziekenhuis heen is gegevensdeling cruciaal. Huisartsen kunnen het verpleegdossier opvolgen via mijnWGK. Voor de communicatie met het ziekenhuis gebruiken we een voorschrift waarop een QR-code staat. De QR-code verwijst naar een gestructureerde vragenlijst die per product de nevenwerkingen en parameters van de patiënt vermelden. We kunnen eHealth gebruiken om het voorschrift op te vragen. De patiënten krijgen hierover informatie zodat zij goed geïnformeerd kunnen instemmen met de gegevensdeling.

4. Wat als het niet goed gaat?

Kristof Muylaert “Wanneer bepaalde parameters niet goed zijn of als de patiënt aangeeft zich niet goed te voelen, gaan we in overleg alvorens we verder behandelen. Twijfelt de thuisverpleegkundige? Dan toetsen we af met de huisarts, de verpleegkundig specialisten in het ziekenhuis of de oncoloog. Ziekenhuis en thuisverpleging zijn geen aparte werelden. Het zijn net twee zorgnetwerken die gezamenlijk de patiënt ondersteunen. Daarnaast proberen wij de patiënt ook actief te betrekken. De focus op zelfmanagement, zoals dat ook in het ziekenhuis gebeurt, zetten we over naar de thuiszorg. Patiënten leren zo omgaan met eventuele nevenwerkingen en hoe deze te detecteren en te signaleren. Een symptoomlastdagboek – op papier of digitaal – kan hierbij helpen.”

5. De meerwaarde van thuisverpleging

Waarom is het nu belangrijk dat patiënten de behandeling in hun eigen omgeving kunnen verderzetten? Kristof Muylaert: “Door de intensieve behandeling bouw je een band op met je thuisverpleegkundige. Dat is eigen aan de thuiszorg. Wij komen bij mensen in hun eigen omgeving en dat is toch een ander gevoel dan in een ziekenhuis. Het maakt ook dat patiënten vaker vertellen over eventuele problemen waar er in een ziekenhuis soms toch een barrière is. Wij vragen regelmatig hoe het met de patiënt gaat, maar we stellen die vraag ook aan de omgeving of de mantelzorger. Als we merken dat het voor iemand niet meer haalbaar is, koppelen wij hierover terug naar de andere zorgpartners. Onze verpleegkundigen zijn opgeleid om ook andere zorgen in het kader van een oncologische behandeling uit te voeren.”