De stijl van Petra
Ik werk als halftijds thuisverpleegkundige meestal in een duobaan met een vaste collega. Doordat ik heel kort bij mijn werk woon, spaar ik heel wat tijd uit. Een goede werk-privébalans is dan ook erg belangrijk voor mij. Zo houd ik nog voldoende tijd over voor mijn uit de hand gelopen hobby 'Repensteeltje': een atelier waarin ik tassen en naaisels maak met een retrosausje.
Als halftijds thuisverpleegkundige werk ik voornamelijk in een serviceflat. Hier verzorg ik verschillende oudere mensen die opnieuw een thuis proberen te vinden. Ik probeer elke dag een aanspreekpunt te zijn voor hen en een lach op hun gezicht te toveren door mijn bonte kledij en opgewekte humeur.
In deze novembermaand heb ik vaak gedacht aan mijn geliefden die zijn heengegaan. Hoewel ze in mijn hart wonen, mis ik ze nog vaak. Als thuisverpleegkundige heb ik het afgelopen jaar ook afscheid genomen van enkele patiënten. Sommigen maken indruk en vergeet je niet snel. Ik deelde eenzelfde passie met een patiënte, namelijk haken. We wisselden geregeld bolletjes wol uit. Ze voelde haar einde naderen en had hier niet veel woorden voor nodig. Ze wilde dat haar werkjes goed bewaard bleven en gaf me een door haar geborduurd tafellaken. Ik gebruik zelf geen tafellaken dus verwerkte ik de geborduurde rand in enkele tasjes. Zo is ze nooit veraf...
Mijn patiënte keek uit naar haar tachtigste verjaardag. Ze had een coronaproof samenzijn met haar dochter geregeld. Net voor haar verjaardag moest ze in quarantaine omdat ze mogelijk in contact was geweest met een besmette medebewoner. Van een domper gesproken.... De tranen vloeiden, want ze had zo uitgekeken naar haar dagje. Uiteindelijk besloot ze er dan maar het beste van te maken.
Ik mocht haar als eerste proficiat wensen. Om haar een hart onder de riem te steken, haakte ik voor haar een hartje. Het werd nog een fijne dag met veel lieve wensen met veel lieve mensen op afstand. En het samenzijn... dat heeft ze nog tegoed.
Straks komt er een einde aan een bizar jaar. Een jaar waarop we onze patiënten op een andere manier gingen ontmoeten, op afstand. Geen handen schudden bij een eerste ontmoeting, geen bemoedigende knuffel of schouderklop....
Het werd een hele opdracht om toch warme zorg te geven. We slaagden met vlag en wimpel dankzij onze nimmer aflatende creativiteit en dankzij de steun van onze afdeling en leidinggevenden. We werden verwend met het beste beschermingsmateriaal, de beste instructies en de beste verwencadeaus....Zo kregen we lichtpuntjes aangereikt om onze zorg verder te zetten. We werden lichtpuntjes voor hen die zich opgesloten en eenzaam voelden.
Dit is mijn wens voor 2021 voor ieder van jullie: ik hoop dat, wanneer het donker wordt in je leven, er iemand langskomt die het licht weer voor je aansteekt. Laat 2021 een jaar worden vol lichtpuntjes en kleine gelukjes. Happy 2021!