"Zijn positiviteit is misschien het geheim om 100 jaar te worden"
100 jaar en nog steeds steekt Louis zelf zijn was in de droogkast. Hij is een echte optimist en is altijd dankbaar voor de zorg die hij krijgt van zijn vaste verpleegkundige Isabelle. Zij is na al die jaren kind aan huis geworden bij Louis.
De wijze blik van Louis
In het hartje van de Vlaamse Ardennen, langs de kasseien in Mater, komt verpleegkundige Isabelle om 9u30 via de veranda binnen bij Jan Baptiste Vanden Haesevelde. Roepnaam: Louis.
Isabelle: “Louis staat elke dag om 5u30 op om zeker klaar te zijn tegen de tijd dat ik langskom. Alles staat klaar voor de verzorging en achteraf steekt hij zelf de handdoeken in de droogkast! Toch wel speciaal voor een kersverse 100-jarige.”
“Wanneer de eerste keer was dat ik hier langskwam? Daarvoor moet ik diep in mijn geheugen graven. We hebben zowel Louis als Clarice, zijn echtgenote, in zorg gehad,” vertelt Isabelle. “Ook met haar had ik een heel goede band. Maar nu kom ik speciaal voor hem.”
Clarice overleed in juli 2020. Louis laat haar echter niet graag los. Haar foto blijft tijdens de fotoshoot dan ook steeds in beeld.
Een kleine, hechte familie
De samenwerking met het Wit-Gele Kruis en Familiehulp is voor ons cruciaal
Ook zoon Ronny moet even nadenken over hoelang het Wit-Gele Kruis al over de vloer komt, want ondertussen is Isabelle er al jaren kind aan huis. Het Wit-Gele Kruis komt twee keer per dag. Ronny is enig kind en mantelzorger. “We zijn een kleine, hechte familie. Ook mijn vrouw Katrien is enig kind. Zij neemt ook een deel van de zorg voor mijn vader op zich. In het weekend doet ze de was en verzorgt ze de maaltijden. Toch is de samenwerking met het Wit-Gele Kruis en Familiehulp voor ons cruciaal.”
Als 100-jarige trekt vader Louis nog goed zijn plan. Hij houdt van een vast schema: om 11 uur is het tijd voor een aperitiefje, in de namiddag geniet hij van een Kasteelbier, liefst tijdens de koers. “Daar kan hij gemakkelijk 1,5 uur de tijd voor nemen!”, lacht Ronny.
Dankbare bijou
Wat Louis zo typeert, is zijn positieve ingesteldheid en de rust die hij uitstraalt. Zou dat het geheime recept zijn? Isabelle: “Het is een bijou. En wat mij altijd zo opvalt, is dat hij zeer dankbaar is wanneer ik langskom. Dat was zijn vrouw ook. Maar zoveel doe ik toch niet? Het is gewoon mijn job!”
Louis bekijkt het allemaal met de wijze blik van een 100-jarige en herhaalt het nog eens: “Bedankt, Isabelle!”
Louis is altijd zeer dankbaar wanneer ik langskom