"We houden nu nog meer van elkaar"
In 2017 veranderde het leven van Georgette en Ivo. De actieve Ivo geraakte op een week tijd verlamd vanaf zijn borst. Een enorm zware klap. Ivo woont weer thuis en Georgette doet alles om mee voor hem te zorgen.
Georgette
-
Woont in Ranst
-
Zorgt met veel liefde voor haar man Ivo
-
Creatieve ziel met passie voor piano
Georgette vertelt hun verhaal: “Wij zijn altijd een heel actief koppel geweest. Ivo was op vervroegd pensioen, maar had zijn handen meer dan vol. Verbouwen bij onze kinderen, zorgen voor onze kleinkinderen … Elke zondag was het hier zoete inval. Dan stonden we tot ’s nachts af te wassen om de dag erna weer in actie te schieten. Geweldig vonden wij dat.”
Verlamming
“In 2017 veranderde ons hele leven. Ivo had pijn in zijn schouders en armen. Een scan toonde een plekje op zijn ruggenmerg. De artsen twijfelden aan de aanpak en stelden een operatie nog even uit. We wisten dat er iets mis was, maar de artsen grepen niet onmiddellijk in. Ivo lag een week in het ziekenhuis. Aan het einde van die week was hij vanaf zijn borst verlamd... een enorm zware klap.”
“Ik ben nooit van zijn zijde geweken. Ik bleef aanwezig bij alle zorgen, ik wou van alles op de hoogte zijn. Ivo is in totaal een jaar van huis geweest. Ik reed elke dag naar hem. Ondertussen bracht ik alles in orde om hem thuis te krijgen. Onze tuinkamer werd omgebouwd tot zijn kamer. Ik zorgde voor een aangepast bed en liften. We schakelden thuisverpleging in.”
Soms vragen mensen hoe ik alles doe. Dat antwoord is simpel: graag zien.
Graag zien
Georgette en Ivo spraken duidelijke taal: “Zonder jou hoeft het voor mij niet meer.” Ze bleven én blijven volhouden voor elkaar. Het schoonste moment van Ivo zijn dag? Dat is als Georgette de kamer binnenstapt. “We zijn allebei bang om elkaar te verliezen. Soms vragen mensen hoe ik alles doe. Dat antwoord is simpel: graag zien. We houden nog meer van elkaar dan vroeger.”
Hoofd leegmaken
“Ik speel piano en kan daar helemaal mijn hoofd mee leegmaken. Alle focus gaat naar het spel. Ik kan dan echt aan niets anders denken. Dat heb je nodig, even uit je hoofd geraken. Ik denk dat andere mantelzorgers dat wel herkennen.”