(Musical)actrice Ann Van den Broeck over haar strijd tegen borstkanker
In de zomer van 2022 kreeg Ann Van den Broeck de diagnose van borstkanker. Op sociale media gaf ze regelmatig een update over haar traject en de impact op haar leven. Daarnaast gaf ze zich letterlijk bloot tijdens het programma ‘Kom op tegen Kanker, Alles in de strijd’ om meer aandacht te vragen voor borstkanker. Vandaag vertelt ze openhartig over de afgelopen jaren.
Ann Van den Broeck
- Geboren op 29 oktober 1976
- Vlaamse (musical)actrice
- Was te zien in ‘Kom op tegen Kanker, alles in de strijd’
- Vertolkte de rol van Kristel Jacobs in de populaire Ketnet-reeks ‘#LikeMe’
Foto: Sofie Silbermann
Kwam je diagnose als een verrassing?
“Mijn moeder kreeg zelf de diagnose twee jaar voor mij. Vanaf dat moment was ik al bewuster bezig en controleerde ik regelmatig mijn borsten. Maar toen de diagnose uiteindelijk viel, was het toch een schok. Ik voelde een knobbel en wist dat dit slecht nieuws betekende. In het ziekenhuis werd mijn hele lichaam grondig onderzocht. Het bleek een hormonale borstkanker te zijn zonder uitzaaiingen.”
Hoe ging je om met je diagnose?
“Ik was relatief jong. Er is geen genetische link met mijn moeders kanker en ik kon me snel neerleggen bij de stappen van mijn behandeling. Misschien omdat ik als actrice verschillende rollen heb gespeeld? Zo zag ik mezelf zonder haar in mijn rol in ‘#LikeMe’, waarin ik een moeder speelde die leed aan kanker en er uiteindelijk aan stierf. Door mijn moeders ziekteproces mee te maken wist ik ook wat me te wachten stond. Al reageert elk lichaam op zijn eigen manier en is elke behandeling anders.”
Na de behandelingen kreeg ik een mentale klap
Had je veel inspraak in de behandeling?
“Ik had veel vertrouwen in de artsen. Tijdens mijn consultaties nam ik de gesprekken ook op zodat ik ze kon herbeluisteren. Er was te veel informatie om alles te onthouden. In de volgende consultatie was er dan ruimte voor dialoog of vragen. Ik werd ook echt gehoord. Lotgenoten vertelden me over een behandeling die veel nevenwerkingen veroorzaakte. Voor sommigen had dit zelfs een negatieve invloed op hun levenskwaliteit. Toen de artsen deze behandeling voorstelden, ging ik dan ook het gesprek aan. Woog het mogelijk effect of de bescherming op tegen de eventuele nevenwerkingen? Uiteindelijk ging ik er toch mee door en blijf ik nog steeds vooruitgaan in mijn revalidatie. Gelukkig zonder al te sterke nevenwerkingen.”
Wat vond je het moeilijkste in heel het traject?
“Het nieuws aan familie en vrienden vertellen was in het begin heftig. Na een aantal keer werd het minder emotioneel voor mij, maar vergat ik soms dat de andere persoon het pas de eerste keer hoort. Verder was het traject fysiek zwaar. De bijwerkingen moest ik gewoon ondergaan, terwijl ik mentaal al die tijd in een vechtmodus zat.
Ik probeerde positief te blijven en mijzelf uit te dagen om te blijven doorgaan. Na de behandelingen kreeg ik een mentale klap. Ik besefte toen dat de echte strijd pas begint met de revalidatie.”
Wat was de hoofdreden om mee te doen aan ‘Alles in de strijd’?
“Twee jaar geleden had 1 op de 9 vrouwen in de provincie Antwerpen borstkanker. Ondertussen is het al 1 op de 7. Dat is veel en toch leek ik weinig van die vrouwen te kennen. Dus besloot ik om open te communiceren en liet ik beide kanten van het verhaal zien, de positieve én de moeilijke. Ik merkte dat dit voor veel mensen deugd deed. Het is fijn om te weten dat je er niet alleen voor staat. In het programma wilde ik ook tonen hoe de omgeving kan reageren. Het is oké om aan te geven dat je niet weet wat je moet doen of zeggen, maar je steun stopt niet na de behandeling.
Mijn chemobehandelingen zijn afgerond, maar ik moet nog verschillende jaren een hormonale pil nemen. Ik voel nog de effecten van de behandeling. Mijn energiepeil is nog niet volledig teruggekeerd. Ineens moet je terug deelnemen aan het echte leven en dat is heftig. Je botst in het begin vaak tegen je grenzen omdat de maatschappij er geen rekening mee houdt. Mijn arts vertelde me dat veel mensen na een kankerbehandeling niet terugkeren naar hun volledig energieniveau en vaak blijven steken op 80%. Maar de buitenwereld ziet die interne strijd niet.”
Ik liet beide kanten van het verhaal zien, de positieve maar ook de moeilijke
Heb je een tip voor onze lezers?
“Luister naar je lichaam! Ik geef nu gevolg aan bepaalde signalen. De dingen die mij energie geven, krijgen meer aandacht. En de zaken die mij leegzuigen, vermijd ik. Vooral dat laatste doen we te weinig. Doordat ik meer ‘me-time’ inplan en luister naar mijn lichaam worden activiteiten en gesprekken kwaliteitsvoller. Ik zit daar met mijn volle aandacht en energie, zonder stress en afleidingen. Ik heb de tools gevonden om bewuster te leven en ben nu relaxter dan vier jaar geleden. Van nature blijf ik een perfectionist, maar ik weiger nu om te piekeren over zaken.”
