Hoe thuiszorg het verschil maakte voor Ferdinand
Ferdinand nam jarenlang de zorg voor zijn zoon en vrouw op zich. Nu is hij zelf in zorg na een val in de badkamer. Dankzij het Wit-Gele Kruis kan hij thuis blijven wonen. “Toen ze me voorstelden naar een rusthuis te gaan, zei ik meteen dat ik met de hulp van thuisverpleging thuis wilde blijven.”
Zorg voor vrouw en zoon
Ferdinand is een bezige bij. Dat is hij altijd al geweest. “Er staan enkele korte documentaires op mijn naam. Ik ontwierp onze tuin zelf en werkte ook nog voltijds bij verzekeringsmaatschappij Royale Belge. Hoe ik dat allemaal gedaan kreeg, weet ik niet. Al mijn vrije tijd ging naar de zorg van mijn zoon en vrouw. Mijn vrouw leed aan MS waardoor ze veel pijn had. Mijn zoon had de erfelijke aandoening neurofibromatose. Hierdoor ontstonden er goedaardige gezwellen op zijn zenuwen. We ontdekten de aandoening toen hij twaalf jaar was. Drie jaar na de diagnose verlamde zijn eerste rugoperatie hem. Jarenlang heb ik hem naar bed gedragen. Een traplift hadden we niet. Hij is nog 34 jaar mogen worden. Ik heb bewondering voor hoe positief hij bleef tot de laatste dag. De impact die hij had op de mensen die hij ontmoette, is ongelofelijk.”
Thuiszorg maakte het verschil
“Mijn vrouw zou niet naar een rusthuis gaan. Dat heb ik vanaf het begin gezegd en ook volgehouden. Onze kinesist leerde me hoe ik haar spasmen kon bedwingen. Jarenlang heb ik de zorg zelf opgenomen. De laatste vijf jaar met mijn vrouw, kon ik rekenen op steun van Liesbeth, een thuisverpleegkundige van het Wit-Gele Kruis. Samen hebben we mijn vrouw thuis kunnen houden. Het is haar nicht Sofie die mij nu, enkele jaren later, verzorgt. Een jaar geleden viel ik in de badkamer na een tweede heupoperatie. Nadien voelde ik me mentaal verlamd. Ik had lang veel pijn en voelde me beperkt in wat ik kon doen. Ik kon me tot kort niet bewegen zonder rollator. De revalidatie viel me zwaar. Sofie heeft ervoor gezorgd dat ik thuis kon blijven wonen. Het is een schat van een vrouw die haar roeping vond in thuisverpleging.”
Sofie heeft me er echt bovenop geholpen. Dankzij haar kon ik thuis blijven wonen.
Geluksmomentjes
“Ik mis mijn vrouw na tien jaar nog iedere dag, maar blijf niet bij de pakken zitten. Ik blijf genieten van mijn dagdagelijkse geluksmomenten: bloemen die in bloei staan in mijn tuin, achterkleinkinderen die langskomen, buren die me uitnodigen voor een lunch, urenlang pianospelen… En mijn vrouw? Die herken ik in mijn twee prachtige dochters.”
Een eigen boek
Na het verlies van zijn vrouw schreef Ferdinand alles van zich af in een boek voor familie en vrienden. "Ik begin bij mijn geboorte en vertel zo mijn verhaal. Ik heb een goed geheugen, maar hou ook al jarenlang een dagboek bij. Ik deel mooie herinneringen, maar ga ook dieper in op de moeilijke momenten die ik gekend heb. Een vriend van me vertelde dat ik door het boek te schrijven mijn rouwproces kon afsluiten. Dat zal ik nooit doen. Ik ben verliefd geweest op mijn vrouw van de eerste blik tot de laatste snik. Ik heb een heel mooie tijd gekend met haar.”