Dankzij haar personenalarm is Andrea terug Gerust
Dankzij de hulp van het Wit-Gele Kruis en de rechtstreekse lijn naar de zorgcentrale kan Andrea op haar 92ste nog thuis blijven wonen. “Zonder dat personenalarm zou dat niet lukken, maar nu ben ik wel echt gerust.”
Toen Andrea’s echtgenoot Raymond alzheimer kreeg, stelden dochter Claudia en verpleegkundige Martine het personenalarm voor. “Maar hij wilde dat niet, ’t was te duur”. Ondertussen draagt Andrea het alarm toch al enkele jaren rond haar pols. Die extra assistentie drong zich op nadat Raymond bij een val verschillende ribben brak. Het eenvoudig polsbandje nam de zorgen weg: via de rechtstreekse lijn naar de zorgcentrale van Gerust was er altijd iemand nabij. “En zeker de combinatie met de zorg van het Wit-Gele Kruis is een grote meerwaarde”, beaamt dochter Claudia. “Wij zijn overdag aan het werk en kunnen hier niet altijd direct geraken. De verpleegkundigen zijn er binnen het halfuur, die service maakt zonder twijfel het verschil.”
Van de assistentieflat, naar het rusthuis en terug thuis
Uiteindelijk besloten ze te verhuizen naar een assistentieflat. “Raymond was dezelfde niet meer. Hij vergat veel, dat ging zo niet langer. Hij keek wel uit naar de verhuis, maar kort na onze beslissing is hij overleden. Terug alleen naar huis ging niet, want we zouden dat samen doen. Ik kon voor even naar het rusthuis, maar was daar eigenlijk nog te goed voor. Dus keerde ik toch alleen naar huis.” Een beslissing waar Andrea eerst tegenop keek, maar nu heel erg dankbaar voor is. Want met de ondersteuning van het Wit-Gele Kruis en de zorgcentrale als directe noodlijn, kan ze haar zelfstandigheid behouden.
Thuis doe je wat je wil
Ondanks haar 92 jaar is Andrea nog steeds scherp van geest. De thuisverpleging komt dagelijks langs, maar ze neemt nog volledig zelf haar medicatie. Door een slechte val kwam ze even geleden in het ziekenhuis terecht, maar blijven was geen optie voor haar. “Ik wilde echt naar huis. ’t Is gemakkelijk, je doet wat je wilt. Maar zonder alarm? Nee, dat zou niet meer lukken.”
Hoewel ze het alarm al jaren rond haar pols draagt, vergat ze het na de val waardoor ze in het ziekenhuis belandde, toch te gebruiken. “Voor Raymond drukte ik elke keer, maar voor mezelf had ik er niet aan gedacht. Ik was gevallen en kon niet meer recht. Gelukkig kwam mijn thuisverpleegkundige Martine toen langs en kon ze de ambulance bellen. Nu ga ik het alleszins niet meer vergeten!”
“Raymond zag je ook geirn”
“Ik kom al veertien jaar bij Andrea en verzorgde ook haar man Raymond”, aldus verpleegkundige Martine. “Hij hield niet zo van verandering, hij had het graag zelf in de hand. Ik drong verschillende keren aan op een personenalarm, maar hij weigerde. Tot die ene zware val in de badkamer, toen was het echt van moeten. Voordien vond hij het de kost niet waard, maar daarna was hij er eigenlijk wel snel van overtuigd. Hij was erg content dat we de optie van de zorgcentrale waren blijven herhalen.”
“Na al die tijd voelt het hier echt als thuiskomen. Dat heb je bij alle patiënten waar je lang komt.” En dat gevoel is wederzijds, zegt Andrea: “We hebben al veel meegemaakt samen, ik ben volledig op mijn gemak. En Raymond zag je ook geirn he.”