“Soms kan je niets veranderen. Je moet het positieve eruit halen”
Vanessa is al zes jaar de vaste verpleegkundige van Veronique. Ze heeft een progressieve spierziekte en zit in een rolstoel. Veronique kreeg twee keer per dag haar verzorging op de middelbare school. Nu ze afgestudeerd is, vertrekt ze naar Leuven om daar op kot te gaan. Verpleegkundige Vanessa zwaait haar uit.
Verzorging op school
Sinds Veronique naar de middelbare school gaat, is Vanessa haar vaste verpleegkundige.
Vanessa: “Twee keer per dag verzorgden we Veronique op haar school, om 10u en om 13u. We kregen daar de hulp van twee leerlingen van de richting verzorging. Zij ondersteunden bij de zorg en konden zo bijleren. Dat was voor mij ook heel fijn. Ik noem Veronique en de studenten altijd ‘mijn kindjes’. Ik zag haar echt opgroeien tot wie ze nu is, wat een evolutie!”
Veronique: “Vanessa is erg betrokken. Ze hielp bijvoorbeeld mee toen mijn mama een dossier opmaakte om een nieuwe lift aan te vragen op school. Soms moesten we wachten op de studenten verzorging. Dan konden we een babbeltje doen, over mijn studiekeuze onder andere. Dat was echt gezellig. Ik apprecieer haar hulp en inzet heel hard.”
Levensvreugde
Vanessa: “Veronique is altijd vrolijk. Ze liet het nooit zien als ze mindere dagen had, hoewel die er sowieso ook geweest zijn. Ze is enorm positief ingesteld.”
Ik zag Veronique opgroeien tot wie ze nu is, wat een evolutie!
Veronique: “Ik heb wel een zekere joie de vivre. Aan bepaalde dingen kan je niets veranderen. Je moet het positieve eruit halen. Ik ben een bezige bij. Ik ga bijvoorbeeld wekelijks trainen met een staprobot. Dat is goed voor mijn lichaam, maar ik vind het vooral zelf heel leuk.”
Universiteit
Veronique: “Ik ga wiskunde studeren aan de universiteit van Leuven. Ik moest een ijkingsproef doen en kwam voor de eerste keer in een aula. Dat was wel wat intimiderend! Ik krijg er wel heel goede begeleiding van de dienst ‘studeren met een functiebeperking’. Ik ga ook op kot in een residentie van de KULeuven, via het initiatief ‘omkaderd wonen’. Twee persoonlijke assistentes zullen me daar ondersteunen. De studenten die in mijn gang wonen, engageren zich om me te helpen met winkelen, koken, eten … Ik ben een beetje nerveus, maar ik heb er vooral veel zin in.”
Vanessa: “Ik heb er alle vertrouwen in dat het goed gaat lopen. Veronique is zeker verstandig genoeg! Ik ben erg benieuwd naar haar verhalen.”